Κάθισμα Λευκάδας

Η παραλία Κάθισμα βρίσκεται πιο νότια του χωριού Άγιος Νικήτας (βορειοδυτικά στο νησί της Λευκάδας) αμέσως μετά από την παραλία Μύλος. Μπορείτε να πάτε εκεί με το αυτοκίνητο ακολουθώντας το δρόμο που οδηγεί νότια από τον Άγιο Νικήτα και μετά 2-3 χιλιόμετρα θα στρίψετε δεξιά ακολουθώντας τις πινακίδες. Το Κάθισμα ήταν παλιά, παραλία γυμνιστών (ανεπίσημη), αυτό ίσχυε μέχρι τα τέλη περίπου της δεκαετίας του 80 όπου τα μόνα "μαγαζιά" που υπήρχαν ήταν 1-2 καντίνες με ηλεκτρογεννήτριες και χαλικόδρομος για την πρόσβαση.
Μετά πήγε το ηλεκτρικό, στη συνέχεια ο δρόμος έγινε άσφαλτος και τα οικήματα άρχισαν σιγά σιγά να ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο στο άλλοτε ερημικό τοπίο. Μετά από αυτό πλάκωσε το μεγάλο τσούρμο από Αγρίνιο και Ιωάννινα και στη συνέχεια από τα πιο απίθανα σημεία, οπότε οι λιγοστοί γυμνιστές κατάλαβαν ότι η άγρια φύση που λάτρευαν άρχισε να μεταλλάσσεται και ως εχθροί των μεταλλαγμένων την έκαναν με... ελαφρά πηδηματάκια.
Το Κάθισμα είναι μια τεράστια παραλία η οποία εκτός από το μεγάλο μήκος της έχει και αρκετό πλάτος, αν βάλετε στην εικόνα το βουνό πίσω της και τα βράχια που την κόβουν απότομα στις δυο άκρες της, μπορείτε εύκολα να καταλάβετε γιατί ονομάστηκε έτσι.

Από άποψη θάλασσας είναι μια τυπική παραλία του Ιονίου: Από ψιλό βοτσαλάκι μέχρι χοντρή άμμο και με τα νερά να βαθαίνουν απότομα. Το χρώμα είναι κι εδώ αυτό το πανέμορφο ανοιχτογάλαζο ως τιρκουάζ που προσφέρουν συνήθως τα εδάφη με ασβεστολιθικά πετρώματα. Τις απογευματινές ώρες θα είναι περίπτωση να την πετύχετε χωρίς κύμα. Αρκετές φορές τα κύματα είναι τόσο μεγάλα που το καλύτερο που θα έχετε να κάνετε είναι να καθίσετε και να τα κοιτάζετε πώς σκάνε στην ακτή, για να μη σκάσει εσάς κανένα πάνω την άμμο, αν επιχειρήσετε να μπείτε. (έχουν σπάσει κάποια χέρια και πόδια κατά καιρούς).

Η παραλία είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να προσφέρεται σε όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις από πολύβουη ως ερημική. Με λίγο ψάξιμο θα βρείτε τη "γωνιά" που σας εκφράζει.

Το βουνό που βρίσκεται στην πλάτη της παραλίας έχει αρκετό υψόμετρο και υψώνεται σχετικά απότομο ώστε να αποτελεί ιδανική βάση για απογείωση αλεξιπτώτων πλαγιάς. Πραγματικά στην κορυφή του (στρίβοντας δεξιά από το δρόμο που ήρθατε λίγο πριν φτάσετε στον αυχένα) υπάρχει βάση απογείωσης των "παρα-πέντε" και στην παραλία υπάρχει και το σχετικό κλαμπ. Ο διάδρομος προσγείωσης είναι η φαρδιά παραλία και ίσως ξαφνιαστείτε κάποια στιγμή όταν ακούσετε φωνές πάνω από την ομπρέλα σας. Αν ανήκετε στους τολμηρούς, μπορείτε να επιχειρήσετε κι εσείς μια πτήση με τη βοήθεια συνοδού που θα βρείτε στο κλαμπ της παραλίας.Τελευταία έχουν γίνει και αρκετά κτίσματα με ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ξενοδοχεία. Μιας και οι τιμές έχουν ανεβεί αρκετά τελευταία, όταν πρόκειται να μείνω για μέρες, προτιμώ πιο φτηνούς οικισμούς που απέχουν κάπως από την παραλία όπως το χωριό Τσουκαλάδες πριν από τον Άγιο Νικήτα το οποίο χρησιμοποιώ ως ορμητήριο για τις παραλίες της περιοχής.

Ορεινά Χωριά

ΕΓΚΛΟΥΒΗ

Για να έρθετε στο χωριό καλύτερα να ακολουθήσετε τον χωματόδρομο από τα Χορτάτα, γιατί έτσι θα περάσετε δίπλα από τις μεγάλες εκτάσεις με τα χωράφια όπου καλλιεργείται φακή - και αν είναι η κατάλληλη εποχή, θα πιάσετε κουβέντα με τους αγρότες. Όπως θα μάθετε, η διάσημη και βραβευμένη φακή της Εγκλουβής οφείλει τη νοστιμιά της στο χώμα της περιοχής και τα μεταλλικά στοιχεία που περιέχει και βγαίνει δύο φορές το χρόνο: πρώιμη και όψιμη. Πριν φτάσετε στην Εγκλουβή κάντε μια μικρή παράκαμψη για να δείτε το πλάτωμα του Αγίου Δονάτου (εδώ γίνεται και η γιορτή της φακής στις 6 Αυγούστου) με το εκκλησάκι, τα πέτρινα πηγάδια, τα αλώνια και τους «βάλτους». Ήταν τα πέτρινα θολωτά κτίσματα που χρησιμοποιούσαν ως αγροτόσπιτα οι καλλιεργητές και υπάρχουν τουλάχιστον 150 στην περιοχή. Η Εγκλουβή είναι το πιο ορεινό χωριό της Λευκάδας, κτισμένο σε βραχώδες έδαφος με χαράδρες. Γύρω της υπάρχουν ξερολιθιές για να συγκρατείται το χώμα, ώστε να καλλιεργούνται αμπέλια. Στο ωραίο πέτρινο χωριό με τις κεραμοσκεπές υπάρχει μικρή σκιερή πλατεία με καφενεία.

Πάνω από την Εγκλουβή μπορείτε να κάνετε δύο διαδρομές. Προς τον Προφήτη Ηλία (από άσφαλτο και βατό χωματόδρομο) και προς τα Μνηµάτια, στην κορυφή της Ελάτης, από ασφαλτόδρομο. Και στις δύο περιπτώσεις απολαμβάνετε πανοραμική θέα στο Νυδρί, τα γύρω νησάκια, την πόλη και τη Βασιλική.

ΚΑΡΥΑ - ΠΗΓΑΔΗΣΑΝΟΙ -ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

Η Καρυά είναι το κεφαλοχώρι της περιοχής με τη μεγάλη σκιερή πλατεία του γεμάτη πλατάνια, αλλά και ταβέρνες. Έγινε διάσημη για τα «καρσάνικα» κεντήματα της, πολλά από τα οποία θα δείτε στο Λαογραφικό Μουσείο. Αξίζει να επισκεφθείτε την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο κέντρο του με το ψηλό κωδωνοστάσιο και το ρολόι, την Αγία Παρασκευή, τις δυο βρύσες και το παραδοσιακό οινοποιείο του Λαμπίκου. Κοντά στην Καρυά βρίσκονται οι Πηγαδησάνοι με την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Από βατό χωματόδρομο μετά το χωριό θα πάτε οπωσδήποτε στην εγκαταλελειμμένη σήμερα μονή του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου - ή Αι Γιάννη - στο Λιβάδι. Ιδρύθηκε το 1605, έχει μεγάλη ιστορία και βρίσκεται μέσα σε καταπράσινη φύση που περιβάλλει το πέτρινο μισογκρεμισμένο τείχος γύρω από την εκκλησία και τα βοηθητικά κτίσματα. Οι τοιχογραφίες του ναού χρονολογούνται από το 1736 μέχρι το 1753.

ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ - ΚΟΛΥΒΑΤΑ - ΚΙΑΦΑ

Τρεις οικισμοί- ο Αλέξανδρος που ήταν και ο μεγαλύτερος, τα Κολυβάτα και η Κιάφα ή Κοχλάτα - εγκαταλείφθηκαν όταν οι κάτοικοι τους κατέβηκαν στη Νικιάνα. Επειδή όμως πρόκειται για ένα μέρος... μαγικό, οι ξένοι (που κάτι ξέρουν, είπαμε) τον ανακάλυψαν, αγόρασαν και αναστήλωσαν τα σπίτια. Έτσι ο Αλέξανδρος ξαναζωντάνεψε και στη γειτονιά του, στην Κιάφα, απέκτησε τον ωραίο ξενώνα «Νήιον». Το μονοπάτι για το Πλατύστομα, που θεωρείται εξαιρετικό, αξίζει να το περπατήσετε, αν οι αρμόδιοι αποφασίσουν κάποια στιγμή να το φτιάξουν ώστε να μην είναι επικίνδυνο. Τα Κολυβάτα είναι κι αυτά ένα ωραίο μικρό χωριό, με αναστηλωμένα σπίτια κτισμένα μέσα σε καταπράσινη φύση. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η Μαρία με την ταβέρνα «Στου Θωμά» (βλ. Φαγητό). Στον δρόμο που οδηγεί από τα Κολυβάτα προς το Πλατύστομα και στη συνέχεια προς τα ανατολικά παράλια, θα κάνετε παράκαμψη αριστερά για να δείτε την Κόκκινη Εκκλησία της

Ευαγγελίστριας. Με προσοχή για να μην τρομάξετε τις αγελάδες, θα προχωρήσετε στο λιβάδι προς το τείχος του μοναστηριού που ιδρύθηκε το 16ο αιώνα και απέκτησε μεγάλη φήμη και περιουσία. Οι σημαντικές εικόνες της εκκλησίας του, εργάτου Κρητικού Μιχαήλ Τζεν από το 1723, βρίσκονται στο Συλλογή Μεταβυζαντινών Εικόνων της πόλης. Η βόλτα στον εσωτερικό περίβολο, με τις κολόνες και τα γοητευτικά ερείπια των κελιών κάτω από το τείχος, είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσετε.

ΚΑΤΟΥΝΑ

Το χωριό που εγκαταλείφθηκε το ’50 όταν οι κάτοικοι του κατέβηκαν στην παραλία της Λυγιάς, έχει σπίτια από την εποχή της τουρκοκρατίας και της ενετοκρατίας. Τα τελευταία 5-6 χρόνια... πήρε τα πάνω.

Περπατώντας θα βρείτε το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου με την πηγή και από την επάνω πλευρά του θα έχετε ωραία θέα προς τον όρμο Δρέπανου. Οι ντόπιοι θα σας πουν για τα πολλά μονοπάτια που ξεκινούν από την Κατούνα. Οδηγούν προς το παλιό χωριό του Καριώτη, στον Παλιανικόλα με το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, στους Σφακιώτες μέσα από το Λαγκάδι, στην Αρχαία Νίρικο, μέσα από τον ελαιώνα ή στον Επίσκοπο περνώντας από την κοιλάδα του Έρωτα.

ΔΡΥΜΩΝΑΣ - ΕΞΑΝΘΕΙΑ

Μετά τα Ασπρογερακάτα, στον δρόμο που οδηγεί προς τη Βασιλική, βλέπετε μπροστά σας τον Δρυμώνα με τα όμορφα πέτρινα σπίτια του. Μονώροφα και διώροφα είναι κτισμένα σε απάνεμη πλαγιά και έχουν ειδική αντισεισμική στήριξη, το «ποντελάρισμα» με χοντρές ξύλινες κολόνες. Το επόμενο χωριό, η Εξάνθειαλέγεται ότι κατοικείται από τα χρόνια του Βυζαντίου. Είναι κτισμένη αμφιθεατρικά σε πλαγιά και αξίζει να την περπατήσετε για να δείτε από κοντά τα σπίτια με τις αυλές τους και την παλιά εκκλησία του Αγίου Στεφάνου.

Το φαράγγι Δημοσάρι

Η εισαγωγή γίνεται με την ωραία οδική διαδρομή μέσα στη Ράχη και τις Ρονιές (περιοχές του κάμπου του Νυδρίου) που είναι γεμάτες πορτοκαλιές, ελιές και πλατάνια. Το... κυρίως θέμα σάς περιμένει στο τέλος του διανοιγμένου μονοπατιού: πρώτος καταρράκτης, θεαματικά βράχια, σπηλιά με εντυπωσιακό στενό άνοιγμα, πέτρινα σκαλιά, πανοραμική θέα στη λιμνούλα όπου συγκεντρώνεται το νερό. Στο βάθος, δεύτερος καταρράκτης όπου φτάνετε κάνοντας μικρή «αναρρίχηση». Το ορμητικό νερό, που πηγάζει από τη Βαυκερή, λιγοστεύει μετά τον Ιούλιο, αλλά έτσι κι αλλιώς η βόλτα μέσα στο δροσερό φαράγγι που θεωρείται βιότοπος, είναι ωραίο διάλειμμα από την ηλιοθεραπεία στις δυτικές παραλίες! Στην επιστροφή μπορείτε να ανακτήσετε δυνάμεις με μια στάση στο καφέ-ρεστοράν «Πλάτανος», ξέροντας πλέον γιατί ο Βαλαωρίτης, που αγνάντευε το Δημοσάρι από τη Μαδουρή όπου έμενε, ύμνησε τον χείμαρρο στα ποιήματα του...

_____________________________________________________________
Ταξιδεύοντας με το Voltagr και συνταγές από το VoltaKoyzina